βελανίδι μια υποτιμημένη τροφή

To βελανίδι ή βελάνι, είναι ο καρπός της βελανιδιάς (Quercus, Lithocarpus και Cyclobalanopsis, της οικογένειας Fagaceae). Ο καρπός περιέχεται απο έναν ενιαίο σπόρο που εσωκλείεται σ' ένα σκληρό, δερματοειδές κογχύλι. Τα βελανίδια ποικίλουν από 0,1 έως 0,6 εκατ. Τα βελανίδια για να ωριμάσουν απαιτείται περίπου 6 έως 24 μήνες (ανάλογα με το είδος).

Τα βελανίδια είναι ένα από τα σημαντικότερα τρόφιμα της άγριας φύσης στις περιοχές όπου οι εμφανίζονται βελανιδιές. Είναι ένα σημαντικό μέρος της διατροφής πουλιών, όπως περιστέρια, κίσσες, κοράκια και φάσσες, σε μερικά είδη πάπιας και δρυοκολάπτες. Επίσης με τα βελανίδια τρέφονται ποντίκια, αρουραίοι, σκίουροι και διάφορα άλλα τρωκτικά, ακόμη μεγάλα θηλαστικά όπως χοίροι, αιγοπρόβατα, αγροιόχοιροι, ζαρκάδια και ελάφια. Εν τούτοις, τα βελανίδια είναι τοξικά αν υπάρξει υπερκατανάλωση σε μερικά άλλα ζώα, όπως άλογα, όνοι, ημίονοι και μοσχάρια. Για τον άνθρωπο κατά καιρούς, τα βελανίδια, αρκετές φορές ιδίως σε περιπτώσεις πολέμων, ή μεγάλης φτώχειας, αποτέλεσαν είδος πρώτης διατροφής, αν και τώρα γενικά θεωρούνται ανύπαρκτα, αλλά και ακατάλληλα προς βρώση.

Τα βελανίδια είναι πλούσια σε θρεπτικές ουσίες. Τα ποσοστά ποικίλουν από είδος σε είδος, αλλά όλα τα βελανίδια περιέχουν τα μεγάλα ποσοστά σε πρωτεΐνες, υδατάνθρακες και λίπη, καθώς επίσης ασβέστιο, φώσφορο, κάλιο, και βιταμίνη niacin. Συνολικά η ενέργεια τροφίμων από βελανίδι σε βελανίδι ποικίλει. Τα βελανίδια περιέχουν επίσης πικρό τανίνες, το ποσοστό ποικίλει ανάλογα με τα είδη. Τα ζώα που εναποθηκεύουν τα βελανίδια, όπως οι βερβερίτσες (σκίουροι), μπορούν να περιμένουν να καταναλώσουν μερικά από αυτά τα βελανίδια έως ότου έχουν διηθηθεί οι τανίνες. Άλλα ζώα αποθηκεύουν τη διατροφή βελανιδιών τους μ' άλλα τρόφιμα. Πολλά έντομα, πουλιά, και θηλαστικά μεταβολίζουν τις τανίνες με λιγότερα ill-effects από τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος χρησιμοποίησε το βελανίδι για την παρασκευή ψωμιού και για ζωοτροφή αιγοπροβάτων. Τα συνέλεγαν το Φθινόπωρο και τα τοποθετούσαν στην ύπαιθρο ώστε να βρέχονται για να ξεπικρίσουν. Ήταν μια από τις καλύτερες και βασικώτερες τροφές των ζώων κατά τους χειμερινούς μήνες. Τα βελανίδια, αντίθετα από πολλά άλλα τρόφιμα, δεν πρέπει να φαγωθούν ή να υποβληθούν σε επεξεργασία αμέσως, αλλά μπορούν να αποθηκευτούν για τις μακροπρόθεσμες περιόδους, όπως οι σκίουροι. μερικές φορές συλλέγουν αρκετά βελανίδια που αποθηκεύουν για δύο έτη ως ασφάλεια ενάντια στα φτωχά έτη παραγωγής βελανιδιών. Μετά από να ξεράνουν τους για να αποθαρρύνουν στον ήλιο τη φόρμα και τη βλάστηση,

Βελανιδόψωμο

Για την παρασκευή του βελανιδόψωμου χρειαζότανε μια ειδική και ιδαίτερα προσεγμένη επεξεργασία. Το Φθινόπωρο από επιλεγμένα δένδρα μάζευαν τα μεγάλα και καθαρά βελανίδια. Συνήθως ράβδιζαν το δένδρο για να πέσουν τα βελανίδια και να συλλέξουν καθαρούς και φρέσκους καρπούς. Μετά την συλλογή αφού αφαιρούσαν τις βελανιδόκουπες έλεγχαν τον μίσχο αν είχε επηρεασθεί από έντομα ή σκουλήκια και έπαιρναν τα καθαρά βελανίδια. Στην συνέχεια τα τοποθετούσαν σε μεγάλα καλάθια και τα έβαζαν κάτω από βρύσες (σημ. η καλύτερη συντήρηση του βελανιδιού κατά την αποθήκευση ήταν μέσα στο νερό) για αρκετό καιρό ώστε να ξεπικρίσουν (δηλ. να αποχωρισθούν οι επικίνδυνες τανίνες). Όταν ξεπίκριζαν τα ξεφλούδιζαν και τα έβαζαν σε φούρνους με σχετικά χαμηλή θερμοκρασία (πρώτα έκαιγαν τον φούρνο και όταν άρχιζε να παγώνει τοποθετούσαν εντός του φούρνου ταψιά με ξεφλουδισμένα βελανίδια). Όταν αποξηραίνονταν τα τοποθετούσαν σε σάκκους. Επόμενη διαδικασία ήταν να τα μεταφέρουν στους αλευρόμυλους για να τ' αλέσουν, όπου έπαιρναν το βελανιδάλευρο. Με το βελανιδάλευρο, έφτιαχναν το βελανιδόψωμο, τα βελανιδοκούλουρα, κ.ά.

Αναπαραγωγή

Τα βελανίδια, είναι πάρα πολύ βαριά για να διασπαρθούν με τον αέρα και κατά την ωρίμανση συνήθως πέφτουν κάτω από τον ίσκιο

του δένδρου. Λόγω αυτού, οι βελανιδιές χρειάζονται τρόπους διασποράς του σπόρου τους, δηλαδή τρόπους για να μετκινηθούν τα βελανίδια πέρα από το δέντρο σε ένα περιβάλλον στο οποίο μπορούν να βλαστήσουν και να βρούν την πρόσβαση στις επαρκείς θρεπτικές ουσίες ύδατος, φωτός του ήλιου και χώματος, ιδανικά ένα ελάχιστο 20-30 μ. από το δένδρο των γονέων. Η φύση όμως δεν αγνόησε αυτή την αδυναμία της βελανιδιάς, έχει προνοήσει με μεγάλη ακρίβεια για την αναπαραγωγή της. Πολλά φυτοφάγα ζώα τρώνε τα βελανίδια στο δένδρο ή τα ώριμα βελανίδια που βρίσκονται διάσπαρτα στο έδαφος, χωρίς κανένα αναπαραγωγικό όφελος για την βελανιδιά. Εν τούτοις, μερικά ζώα και πτηνά χρησιμεύουν ως εργαλεία διασποράς του σπόρου και αναπαραγωγής. Οι σκίουροι με την αποθήκευση βελανιδιών στις κρύπτες τους, για τον επερχόμενο χειμώνα, βοηθούν τα βελανίδια στην διασπορά και αναπαραγωγή νέων φυτών. Με τον τρόπο του τοποθετούν τα βελανίδια σε ποικίλες θέσεις στις οποίες είναι δυνατό για να βλαστήσουν και να αναπτυχτούν. Αν και οι σκίουροι διατηρούν τους εντυπωσιακά μεγάλους διανοητικούς χάρτες των θέσεων κρύπτης και επιστρέφουν για να τους καταναλώσουν, το περίεργο είναι ότι το βελανίδι μπορεί να χαθεί, ή ένας ή ένας σκίουρος μπορεί να αποβιώσει πρίν καταναλώσει όλα τα αποθέματά του. Τοιουτοτρόπως ένας μικρός αριθμός βελανιδιών κατορθώνει να βλαστήσει και να επιζήσει, παράγοντας την επόμενη γενεά των βελανιδιών. Επίσης μεγάλο μέσο αναπαραγωγής θεωρούνται και τα πουλιά. Αυτά αρπάζουν το βελανίδι και απομακρύνονται από το δένδρο. Αν το βελανίδι είναι σκληρό ή μεγάλο το πετάνε. Μερικές φορές όμως το βελανίδι τους ξεφεύγει από το ράμφος και έτσι διαδίδεται η σπορά του. Τα βελανίδια βλασταίνουν σε διαφορετικά προγράμματα, ανάλογα με τη θέση τους στη δρύινη οικογένεια. Μόλις βλαστήσουν τα βελανίδια, είναι λιγότερο θρεπτικά, ενώ ο ιστός σπόρου μετατρέπεται σε ρίζα.

Πολιτιστικές πτυχές

Οι νέοι εραστές τοποθετούσαν δύο βελανίδια, που αντιπροσώπευαν το αντικείμενο της αγάπης τους, σε ένα κύπελλο του ύδατος προκειμένου να προβλεφθεί εάν έχουν το μέλλον από κοινού, εάν τα βελανίδια παρασύρουν το ένα προς το άλλο θα παντρέψουν (εάν τοποθετείται πιό κοντά το ένα στο άλλο απ' ότι στην άκρη του κύπελλου).

Φαρμακευτικές ιδιότητες

Τα φύλλα και ο φλοιός της βελανιδιάς είναι τα κύρια μέρη που χρησιμοποιούνται σαν φαρμακευτικά. Ο χυμός από τη σύνθλιψη των φύλλων μπορεί να εφαρμοστεί επάνω σε πληγές, και το διάλυμα που παράγεται από φύλλα διαποτισμένα με βραστό νερό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ανακουφίσει τα ξαναμμένα μάτια, επειδή είναι ικανό ψυκτικό. Χρησιμοποιήστε την ίδια λοσιόν για οποιοδήποτε χτύπημα, γδάρσιμο, ή κάψιμο και ακόμη ως στοματικό διάλυμα για πληγωμένα ούλα. Επίσης ανακουφίζει από τις αιμορροΐδες, τη φλεβίτιδα και τον πονόλαιμο. Το αφέψημα του φλοιού χρησιμοποιείται για να μειώσει τον πυρετό, την διάρροια, τη δυσεντερία, την αμυγδαλίτιδα, τη φαρυγγίτιδα και τη λαρυγγίτιδα. για να φτιάξετε το αφέψημα χρειάζεστε 1 κουταλάκι θρυμματισμένο φλοιό για κάθε φλιτζάνι κρύο νερό. Σιγοβράστε για 5-10 λεπτά. Προτεινόμενη δοσολογία είναι τρεις φορές από ένα ποτήρι κρασί τη μέρα.

Ο φλοιός πρέπει να συλλέγεται από τη βελανιδιά σε μικρά κομμάτια τον Απρίλιο ή τον Μάιο. Σιγουρευτείτε ότι τα κομμάτια είναι λεία και χωρίς λεκέδες. Προσεκτικά αποκόψτε τα από λεία κλαδιά ή από κορμούς μικρότερους των 10 εκατοστών, προσέξτε να μην καταστρέψετε το δέντρο. Ο φλοιός περιέχει δεψίνη που χρησιμοποιείται ευρέως για την παρασκευή δέρματος και σπάγκου.

Ακόμη ένα υποκατάστατο καφέ μπορεί να φτιαχτεί από βελανίδια. Η διαδικασία είναι να αποχωρισθεί η τανίνη να αποξηραθούν οι καρποί, στην συνέχεια να τεμαχιστούν σε μικρά-μικρά κομματάκια και να να ψηθούν (καφουρντιστούν) και ν' αλεσθούν σε μύλους καφέ. Σε χαλεπούς καιρούς χρησιμοποιήθηκε σε ανάμιξη με καφέ, όπου προσέφερε μια πικρή γεύση αλλά και περίσσια ευωδία.

Ο άνθρωπος και η βελανιδιά

Ο άνθρωπος της υπαίθρου που ζούσε δίπλα στα δρυδάση, χρησιμοποίησε την βελανιδιά ως μέσον επιβίωσης.

Κατ' αρχήν χρησιμοποίησε το ξύλο για θέρμανση και για διάφορες κατασκευές. Με τους κορμούς της βελανιδιάς έφτιαχνε καταλύματα (καλύβες, λόντζες ή ξυλόντζες), διάφορες κατασκευές, πλοία, σκεπές, πόρτες παράθυρα, τραπέζια, καρέκλες, έπιπλα, βαγένια, βαρέλια, τσότρες, τσίτσες, πατητήρες, κρέμαση μύλου κ.λπ. Επίσης κατασκεύαζε καλύβες για τα ζώα του, φράχτες (παλουκαριές), ποτίστρες, και πλήθος από διάφορες κατασκευές που ήσαν χρήσιμες στην καθημερινότητά του.

Το νεαρό φύλλωμα των δένδρων το χρησιμοποίησε ως ζωοτροφή. Έφτιαχνε ένα τρίποδα ύψους ενός μέτρου περίπου από την επιφάνεια της γής και επάνω τοποθετούσε κλαδιά δένδρου την Άνοιξη που ήσαν τρυφερά και με μια ιδιαίτερη τεχνική τα στοίβαζε το ένα επάνω στο άλλο και έφτιαχνε μια κωνική κατασκευή από κλαδιά με φύλλα. Η τεχνική αυτή δεν επέτρεπε να περάσει νερό και ήλιος στο εσωτερικό της στοίβας, μόνο εξωτερικά επηρεαζόταν, το εσωτερικό έμενε ανέπαφο. Κατά τον χειμώνα που δεν υπήρχαν τροφές για τα ζώα (μηρυκαστικά) τραβούσε κλαδιά από το κάτω μέρος του κώνου και τα τάγιζε. Τα φύλλα των δένδρων (που ήσαν στοιβαγμένα ήσαν καταπράσινα ήταν ένα είδος σημερινής ενσίρωσης) είχαν αρκετές πρωτεΐνες και βιταμίνες και ήταν μια άριστη ζωοτροφή.

Στη χώρα μας έχουν απομείνει λιγοστά αλλά πολύ ενδιαφέροντα δάση βελανιδιάς, ο ρόλος της οποίας σήμερα δεν είναι τόσο οικονομικός, όπως ήταν παλαιότερα αλλά περισσότερο περιβαλλοντικός και οικολογικός. Το είδος αυτό, εκτός από την αισθητική που προσφέρει με την όμορφη ημικυκλική του κόμη, εξασφαλίζει και την οικολογική ισορροπία σε αφιλόξενα για άλλα πλατύφυλλα είδη περιβάλλοντα της πεδινής και ημιορεινής ζώνης. Είναι λιγότερο εύφλεκτο από τα άλλα είδη που αναπτύσσονται στην ίδια ζώνη, ενώ μετά από πυρκαγιά πρεμνοβλαστάνει έντονα. Το γεγονός αυτό συντελεί στη συγκράτηση του εδάφους και στην προστασία του από τη διάβρωση.

Τα βελανίδια, που στο παρελθόν συλλέγονταν όπως στα οπωροφόρα δένδρα για την παραγωγή βυρσοδεψικών ουσιών, σήμερα παραμένουν ανεκμετάλλευτα στο δάσος. Δεν παύουν όμως να αποτελούν πολύτιμη ζωοτροφή και φυτευτικό υλικό, με αυξημένη ζήτηση από τα δασικά φυτώρια της χώρας, καθώς και μια οικολογική παρακαταθήκη για χρήση στη βυρσοδεψία και πάλι κατά τα επόμενα χρόνια. Επίσης ο άνθρωπος χρησιμοποίησε τα κικίδια (καρκινώματα στις άκρες των νεαρών κλαδιών) για την βαφή ρούχων και μαλλιών. Η βελανιδιά παράλληλα είναι είδος που θα μπορούσε άριστα να χρησιμοποιηθεί σε μίξη μ' άλλα πλατύφυλλα και κωνοφόρα είδη για την αναδάσωση υποβαθμισμένων περιοχών σε συνδυασμό με διάφορα είδη ή και μόνη της.

Δυστυχώς όμως η καταστροφή των δασών βελανιδιάς συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, αν και σε μικρότερο βαθμό από πριν. Τα λιγοστά της δάση, λόγω της θέσης τους σε πεδινές και λοφώδεις ημιορεινές θέσεις κοντά σε γεωργικές και κατοικημένες περιοχές, δέχονται ισχυρές πιέσεις από έντονη βόσκηση, λαθροϋλοτομίες και εκχερσώσεις για δημιουργία γεωργικών καλλιεργειών και επέκταση οικιστικών περιοχών, με αποτέλεσμα τη συνεχή συρρίκνωση τους. Το ενδιαφέρον για τα δάση της βελανιδιάς στη νεώτερη Ελλάδα ήταν μεγάλο για τη διατροφή των ζώων, αλλά κυρίως για την παραγωγή και εκμετάλλευση του βελανιδιού στη βαφική και τη βυρσοδεψία.

http://www.antroni.gr/cms/paradosi/2008-09-25-17-44-41/dasiki-ekmetalefsi/607-2011-05-12-16-33-00